Hoe vergaat het de schoolkinderen van Senggigi – na de aardbeving en na de lockdown?

Het strand van Senggigi biedt een spectaculair uitzicht op de zonsondergang. Alleen dit al is een goede reden om steeds weer terug te keren. Typerend voor de westkust van Lombok is ook de begroeiing, een dun beboste strook grond die aan het strand grenst, waar het vee en de dorpelingen overdag de schaduw opzoeken. Misschien minder spectaculair, maar iedere keer als ik deze vertrouwde beelden zie voel ik me thuis en blij dat ik er weer ben.

Face This helpt de kinderen van Senggigi

Ik kwam hier eerst als toerist, voor de prachtige natuur, de kust, de rijstvelden en beklom Gunung Rinjani, een actieve en de op één na hoogste vulkaan van Indonesië. Later bezocht ik voor Face This schooltjes in Senggigi. Face This is een organisatie die zich inzet om beter onderwijs te creëren voor kansarme kinderen in Indonesië (http://www.facethis.org). Het is bijzonder wat Face This doet voor de schooltjes in Indonesië. Kinderen wordt gevraagd om dat te doen wat ze het liefste doen, tekeningen maken. Die tekeningen worden door professionals – die zich vrijwillig inzetten voor het goede doel – bewerkt en afgedrukt op T-shirts, die vervolgens verkocht worden. De opbrengst wordt één op één gebruikt voor het opknappen van het schooltje waar de kinderen de tekeningen hebben gemaakt. Het werk van de kinderen zorgt ervoor dat er klassen bijgebouwd worden, daken worden vernieuwd én heel erg bijzonder dat de schooltjes na de verwoestende aardbeving van 2018 met hun hulp opnieuw opgebouwd kunnen worden.

Senggigi werd zwaar getroffen door de aardbeving. Bij mijn bezoek, in het begin van dit jaar, was nog duidelijk te zien hoe verwoestend de aardbeving was, vooral in de lagergelegen delen van Senggigi, aan de voet van de heuvels. Nog steeds werd in het dorp, de kampong waar de dorpelingen wonen, hard gewerkt aan de opbouw. Ik bezocht de basisschool van Senggigi (SDN1 Senggigi) en zag daar met eigen ogen wat er, ook dankzij de steun van Face This, was gerealiseerd.

De gebouwen van de SDN1 Senggigi stonden na de aardbeving nog grotendeels overeind, maar de schade was groot. De ruiten van de klaslokalen lagen eruit, de muren waren gescheurd en de plafonds naar beneden gekomen. Met andere woorden het was onmogelijk om hier nog les te geven. Er werden noodgebouwtjes ingericht om de kinderen tijdelijk op te vangen. Met steun van de overheid werd het hoofdgebouw met zes klaslokalen volledig gerenoveerd.  Op de dag van mijn bezoek waren de kinderen van de SDN1 Senggigi samen met de docenten vol enthousiasme bezig om tafels en stoelen te verplaatsen van het noodgebouw (te zien links in de video), waar ze het afgelopen jaar dicht opeengepakt zaten, naar het nieuwe gebouw (te zien rechts in de video).

Er is nog steeds hulp nodig

Maar de SDN1 Senggigi is zeker niet af. Er is nog veel te doen en de middelen van de overheid zijn niet toereikend. Een gedeelte van de SDN1 Senggigi, maar ook van de andere schooltjes op Lombok, moet nog gerenoveerd worden. De schade aan het basisschooltje in Duduk Atas, een dorp hoog in de bergen waar de aardbeving minder ernstig was dan in de lagergelegen delen van Senggigi, werd met de hulp van Face This snel hersteld. De kinderen kunnen weer naar school, maar er is meer nodig, bijvoorbeeld een extra klaslokaal voor de kinderen die nu nog les krijgen op de galerij.

Bij mijn eerdere bezoek aan Duduk Atas (begin 2018) was de weg omhoog modderig en nauwelijks begaanbaar, nu in 2020 is de weg omhoog nog steeds steil, maar verhard. Het is overigens een hele reis voor de kinderen van Duduk Atas die vervolgonderwijs willen volgen: te voet afdalen langs het steile pad naar de hoofdweg waar openbaar vervoer is op weg naar de dichtstbijzijnde stad. De kinderen en hun ouders hebben het ervoor over. Onderwijs geeft toegang tot een beroep in plaats van automatisch terecht te komen op het land of als verkoper langs de weg of op het strand. Al deze kinderen hebben steun nodig. Dat kan door via Face This een van de geweldige T-shirts of truien te kopen die de leerlingen van de school, samen met wereldberoemde (straat) artiesten, hebben ontworpen (https://facethis.org/t-shirts/).

Hoe gaat het nu na de lockdown?

Lombok is populair bij toeristen en het inkomen van de bevolking is hier grotendeels van afhankelijk.  De aardbeving was een flinke stap terug, maar met steun van de overheid en van de vele hulporganisaties, werd er hard gewerkt aan de opbouw, vooral van de infrastructuur. In 2019 had het toerisme zich grotendeels hersteld van de klap door de aardbeving, maar toen kwam de lockdown. Er zijn nu geen toeristen meer op Lombok. Hotels en restaurants sluiten, want als er geen bezoekers zijn kan ook het personeel niet betaald worden. Het gevolg is een enorme werkloosheid wat betekent geen inkomen voor de lokale bevolking. Er was altijd al behoefte aan steun voor onderwijs, gezondheidszorg en betere leefomstandigheden. De volgende video schetst hiervan een helder beeld (https://bale-tereng.nl/lombok-making-a-difference/). Maar de impact van de lockdown is vele en vele malen groter dan van de aardbevingen.

Wat is de toestand nu van de schoolkinderen van Senggigi, na de lockdown? Sinds september gaan de meeste kinderen van de basisschool in kleine groepjes weer naar school. Dit betekent dat zij twee keer per week een aantal uren les krijgen. De scholen voor vervolgonderwijs en de universiteiten zijn nog gesloten. In de kampong is er geen internet en heeft zeker niet iedereen een computer of mobiel. Een ramp, want het gevolg is een enorme leerachterstand voor die groep kinderen die zich weinig kan permitteren. Er wordt al gesproken van een verloren generatie. Dit wordt ook gezegd over jongeren in het rijke Westen die beperkt worden door Covid-19. Het verschil is dat voor hen maatschappelijk herstel in het verschiet ligt, terwijl de kinderen van Senggigi een veel grotere kans hebben om hun achterstand niet meer in te kunnen lopen. De tijd zal leren of de lokale bevolking ondanks de economische malaise vast zal houden aan het idee dat onderwijs de sleutel is tot een betere toekomst – niet alleen voor jongens maar ook voor meisjes – en hun kinderen de kansen geven die ze zelf niet hadden?